Kto zapłaci rachunek: koszty kryzysu uchodźczego dla Europy

Raport pt. “Kto zapłaci rachunek: koszty kryzysu uchodźczego dla Europy” Sebastiana Dulliena bada kwestie ekonomiczne dotyczące kryzysu uchodźczego i opowiada się za sformalizowaniem wspólnej europejskiej polityki uchodźczej, która umożliwi koordynację unijnych działań obejmujących podział obciążeń ze względu na typ zadania, tak jak proponują to Dennison i Janning w publikacji wspomnianej powyżej.

Dullien proponuje oddzielić od siebie koszty finansowe kryzysu wynikające z przyjmowania i pobytu uchodźców, ponieważ niektóre państwa członkowskie byłyby w stanie dołożyć się finansowo, ale są niechętne do zapewnienia im stałego pobytu i vice versa. Ekspert zauważa również, że koszty zapewnienia pobytu uchodźcom powinny być podzielone bardziej równomiernie w ramach całej Unii Europejskiej. Dla niedomagających gospodarek niektórych krajów południowej Europy prowadzenie placówek dla uchodźców może stać się nieoczekiwanym dobrodziejstwem ze względu na wsparcie finansowe napływające z innych państw.

Wspólna polityka uchodźcza pozwoliłaby na centralizację przetwarzania wniosków azylowych dając większą elastyczność w rozmieszczaniu uchodźców biorąc po uwagę okoliczności polityczne i gospodarcze. Większa koordynacja wpłynęłaby korzystnie na wymiar polityki zagranicznej związanej z kryzysem poprzez: wzmocnienie wpływów w ramach międzynarodowej dyplomacji, wspieranie przyjmowania uchodźców przez państwa w regionie oraz uwzględnienie wspólnego   zarządzania granicami zewnętrznymi z sąsiadami UE.