European Foreign Policy Scorecard 2015

Scorecard 2015: UE w dobie kryzysów w najbliższym sąsiedztwie

W 2014 roku kryzys przedarł się przez granice Europy. Na wschodzie Rosja zaanektowała Krym oraz wybuchła wojna na wschodniej Ukrainie. Na południu samozwańcze Państwo Islamskie poszerzyło swoją sferę oddziaływania na terenie Syrii oraz w północnym Iraku. Trwająca wojna domowa w Syrii wygenerowała rzeszę uchodźców na niebywałą skalę, tymczasem w Libii rozpoczął się nowy konflikt podobnej natury. Walki w sąsiedztwie Europy wywołały imigracyjną  katastrofę w regionie Morza  Śródziemnego, gdy liczne grupy uchodźców usiłowały się przekroczyć jego północne brzegi.

W piątej corocznej edycji unikalnego projektu ECFR jakim jest „European Foreign Policy Scorecard” oceniono aktywność UE na arenie międzynarodowej w 2014 roku. 65 indywidualnych aspektów europejskiej polityki zagranicznej w 6 kluczowych obszarach zostało poddanych dokładnej analizie: relacje z Rosją, Europą Wschodnią, Bliskim Wschodem i Afryką Północną, Chinami oraz europejska aktywność w ramach instytucji wielostronnych i zarządzania kryzysowego. Autorzy przyznali również oceny za całokształt działań oraz nadali poszczególnym państwom członkowskim miano „Liderów” lub „Maruderów” w zależności od poziomu wsparcia inicjatyw mających pomóc w realizacji europejskich interesów.

Główne wnioski z „European Foreign Policy Scorecard 2015”:

• Koniec romansu z Rosją. Iluzja partnerstwa i współpracy z Rosją ostatecznie się rozpłynęła i w tym roku powrócono do zasad opierających się na klasycznej definicji układu sił. Wydarzenia roku 2014 dały dowód na to, że osoby odnoszące się sceptycznie w stosunku do Rosji miały rację, a nic nie znaczące frazy, na których była oparta cała polityka unijna przez ostatnią dekadę były właśnie takie: nic nie znaczące.
• Europejska polityka zagraniczna w 2014 roku. Pomimo tradycyjnych podziałów wewnętrznych w relacjach z Rosją, UE udało się zjednoczyć wokół konsekwentnej polityki opartej na wprowadzaniu kolejnych sankcji. Z tego powodu  w tym roku przyznaliśmy wyższe oceny. Inne aspekty polityki zagranicznej okazały się być drugorzędne względem rosyjskiego zagrożenia w minionym roku, dlatego też, podczas gdy doszło do poprawy w kwestii spójności w relacjach z krajami Partnerstwa Wschodniego (zwłaszcza z Ukrainą),  uwaga UE była mniej skupiona na innych regionach, takich jak: Bliski Wschód  i Afryka Północna (MENA) czy Bałkany Zachodnie. Dlatego też wyniki w tych dziedzinach są niższe. Oceny dotyczące relacji ze Stanami Zjednoczonymi i Chinami są podobne do tych z poprzedniego roku. 
• Niemcy są prymusem, Francja oddala się od centrum unijnej polityki, a Wielka Brytania nie wyleczyła się jeszcze z „europejskości”. Niemcy miały w tym roku większy wpływ na proces decyzyjny na wszystkich polach wspólnej polityki zagranicznej niż jakiekolwiek inne państwo członkowskie. Francja nadal nadawała ton w dziedzinach dla niej strategicznych, takich jak misja w Republice Środkowoafrykańskiej czy walka z ofensywą ISIS, jednak nie wykazała inicjatywy w wymiarze ogólnym, włączając w to pomoc humanitarną, tak jak robiły to Wielka Brytania czy Szwecja. Na przekór sobie, w czasie gdy temat wyjścia z UE  w minionym roku był szeroko omawiany, Wielka Brytania była liderem przynajmniej raz w każdym ze wspomnianych obszarów oprócz Azji.

Na język polski przetłumaczył Bartosz Duda.