Τον χλεύαζαν σαν «λαμπρή αποτυχία», αλλά τον Μάιο του 1981 ένας Σοσιαλιστής ονόματι Φρανσουά Μιτεράν εξελέγη πανηγυρικά πρόεδρος της Γαλλίας. Εφέτος τον Μάιο, ένας άλλος Σοσιαλιστής Φρανσουά, επίσης υποτιμημένος, μπορεί να μπει, αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις, θριαμβευτής στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Τι θα σημάνει η εκλογή του Ολάντ για τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρώπη και για την κρίση χρέους στην ευρωζώνη; Εχει η νέα σοσιαλδημοκρατία, την οποία επαγγέλλεται, πρόγραμμα σωτηρίας για τη Γαλλία; Και είναι ρεαλιστικό; Θα τα καταφέρει να μειώσει έλλειμμα ύψους 90,8 δισ. και χρέος 1,2 τρισ. ευρώ και να χτυπήσει την ανεργία που βρίσκεται στο 12%; Και θα μπορέσει να πείσει για την ανάγκη μιας πολιτικής ανάπτυξης στην ΕΕ, απέναντι σε μια Γερμανία με εμμονή στην άγρια λιτότητα και στις αγορές που καραδοκούν;

«Θα χρειαστεί χρόνος, αλλά ναι, ο Ολάντ μπορεί να οικοδομήσει μια νέα, βιώσιμη οικονομία στη Γαλλία, βασισμένη σε κοινωνική δικαιοσύνη, μεγαλύτερη ισότητα και καλόπιστο διάλογο με τα συνδικάτα» λέει στο «Βήμα» ο Νικολά Τενζέ, πρόεδρος του Centre d’Εtude et de Reflexion pour l’Action Politique (CERAP), στο Παρίσι.

Δεν συμφωνούν όλοι. Κάποιοι λένε ότι το πρόγραμμα του Ολάντ για την οικονομία είναι ασαφές, επειδή δεσμεύεται για μείωση του ελλείμματος χωρίς να λέει ακριβώς πού θα γίνουν οι περικοπές.
Υπόσχεται αύξηση της φορολογίας στις μεγάλες επιχειρήσεις και στους πλουσίους και έναν φόρο 75% σε εισοδήματα άνω του 1 εκατ. ευρώ. Και θέλει 60.000 προσλήψεις στο Δημόσιο ως το 2017.
Οι άνθρωποί του λένε ότι η ψήφος στον Ολάντ είναι «διαμαρτυρία εναντίον της λιτότητας» και εκτόνωση της κοινωνικής οργής. Η αλήθεια είναι ότι οι Γάλλοι δεν θέλουν να θυσιάσουν τίποτα από το κράτος πρόνοιας, ένα από τα πιο γενναιόδωρα στον κόσμο. Πού θα βρεθούν τόσα λεφτά;
«Δεν έχει εξηγήσει πειστικά πώς θα μειώσει τα ελλείμματα της κοινωνικής πρόνοιας. Ο Ολάντ, όπως και άλλοι υποψήφιοι, έχει υποτιμήσει το κόστος των προεκλογικών δεσμεύσεών του» λέει στο «Βήμα» ο Τόμας Κλάου, διευθυντής του γραφείου του European Council on Foreign Relations στο Παρίσι.
Αν και ο Ολάντ άρχισε την εκστρατεία του διακηρύσσοντας ότι πραγματικός εχθρός είναι «ο χρηματοπιστωτικός κόσμος», οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, η Γαλλία είναι όμηρος αυτού του κόσμου.
Οι στατιστικές είναι αποκαλυπτικές. Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ, το 59% του δημόσιου χρέους της Γαλλίας το κρατάνε επενδυτές και τράπεζες στο εξωτερικό. Η γαλλική κυβέρνηση πρέπει να δανειστεί ένα κολοσσιαίο ποσό, της τάξεως του 18,2% του ΑΕΠ εφέτος, και 19,5% του χρόνου, για να χρηματοδοτήσει χρέος και έλλειμμα.
«Προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, κοινωνικές δαπάνες, κατάργηση της μεταρρύθμισης στο συνταξιοδοτικό… είναι βέβαιο ότι θα αυξηθούν και άλλο τα επιτόκια του δανεισμού» λέει στο «Βήμα» ο Ζιλ Μεκ, αναλυτής στην Deutsche Bank. Επομένως έχει ανάγκη από την καλή θέληση των ξένων επενδυτών. Αν τους κάνει πόλεμο; «Αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, θα αυξήσει υπέρογκα το κόστος δανεισμού και στη χειρότερη θα αναγκάσει τη Γαλλία να πάει με απλωμένη την παλάμη στα ταμεία σωτηρίας της ΕΕ και στο ΔΝΤ» λέει ο Μεκ.
Στην Ευρώπη, πώς θα είναι η σχέση ανάμεσα στο υποθετικό νέο γαλλογερμανικό ζευγάρι των «Μερκολάντ», με δεδομένη την αντίθεση του Ολάντ σε λιτότητα χωρίς μνημόνιο ανάπτυξης; «Για ιστορικούς λόγους, η Γερμανία δεν θέλει να κάνει μεγάλες κινήσεις χωρίς τη στήριξη της Γαλλίας. Για να διατηρήσει τη γαλλική συναίνεση θα πρέπει να χαλαρώσει κάπως την πολιτική της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και της ασφυκτικής λιτότητας» μας λέει ο Φιλίπ Μορό Ντεφάρζ του Ινστιτούτου IFRI στο Παρίσι.

Συνέντευξη με την Ούλρικε Γκερό, του Ευρωπαϊκού Κέντρου Αναλύσεων
Συμμαχία εναντίον της «λιτότητας πάση θυσία»
«Μη γελιέστε, Ελλάδα και Πορτογαλία θα πρέπει να συνεχίσουν τις επώδυνες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Υπό αυτή την έννοια, ο Ολάντ δεν μπορεί να σας βοηθήσει» λέει μιλώντας στο «Βήμα» η Ούλρικε Γκερό, του Ευρωπαϊκού Κέντρου Αναλύσεων ECFR.
«Αλλά αν νικήσει ο Ολάντ είναι πιθανόν να δημιουργηθεί μια συμμαχία εναντίον της «λιτότητας πάση θυσία», που είναι το ευαγγέλιο του Βερολίνου και ένα είδος πανευρωπαϊκού συνασπισμού για επιπλέον πολιτικές ανάπτυξης στην Ευρώπη.
Σε κάθε περίπτωση, θα είναι μάλλον μια κλασική διαμάχη ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά για την κατεύθυνση που θα πρέπει να πάρει η οικονομία στην Ευρώπη και όχι μια διαμάχη του τύπου «Γερμανία εναντίον Ελλάδας και Πορτογαλίας»».
«Η γαλλογερμανική συνεργασία δεν θα απειληθεί, όποιος και αν είναι ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας. Πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει ένας συμβιβασμός για την πολιτική οικονομία του ευρώ, ο οποίος, κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι μια εξισορρόπηση λιτότητας και ανάπτυξης. Και να μην ξεχνάμε ότι πολλοί Γερμανοί, στο SPD και στους Πράσινους, συμμερίζονται ιδέες του Ολάντ» μας λέει η δρ Γκερό.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ